Ստամբուլում բացվեց Եվրասիական տնտեսական XVIII Վերոնայի ֆորումը, որի կազմակերպիչն է իտալական ոչ առևտրային «Ճանաչենք Եվրասիան» ասոցիացիան։ «Մեր ֆորումը ծնվել է Վերոնայում 2007 թվականին։ Այն իր առջև խնդիր էր դրել մեկնարկել մշտական երկխոսություն հիմնական գործող անձանց միջև՝ եվրասիական մեծ տարածքի տնտեսական, սոցիալական և քաղաքական զարգացման, Եվրասիայի դերի, պատմական պայմաններում հենց տնտեսության հեռանկարների և նպատակների մասին, որոնք արդեն այն ժամանակ կանխագուշակում էին կառուցվածքային աշխարհաքաղաքական փոփոխություններ։ Մեր երկխոսությունը միշտ բաց է եղել բիզնեսի և ինստիտուտների բոլոր ներկայացուցիչների համար՝ անկախ նրանց աշխարհագրական դիրքից, աշխարհաքաղաքական պատկանելությունից և նույնիսկ ռազմական բլոկներին մասնակցությունից։ Մասնավորապես, վերջին տարիների ֆորումների աշխատանքները ցույց տվեցին անհրաժեշտություն՝ խոսքի հնարավորություն տալ նաև ԲՐԻԿՍ-ի և Եվրասիական տնտեսական միության (ԵԱՏՄ) երկրներին՝ հաշվի առնելով նրանց ներկայիս ժողովրդագրական, տնտեսական և աշխարհաքաղաքական դերը։ Միաժամանակ, մենք արձանագրեցինք այն անհրաժեշտությունը, որ տնտեսությունը նպատակաուղղված լինի, առաջին հերթին, մարդու կարիքներին և բոլոր շահագրգիռ կողմերի շահերին, և ոչ միայն շահույթին ու բաժնետերերի օգտին, որպեսզի դրանով իսկ էլ ավելի չխորացնի հսկայական սոցիալական անհավասարությունը, որն ընդգրկում է ողջ մոլորակը՝ Եվրոպան և Ասիան, Արևելքն ու Արևմուտքը»,- հայտարարեց Ֆորումի բացմանը «Ճանաչենք Եվրասիան» ասոցիացիայի նախագահ Անտոնիո Ֆալլիկոն։Նա նշեց, որ Վերոնայում 14 ֆորումից հետո, 2022 թվականից որոշվեց այն անցկացնել Իտալիայի սահմաններից դուրս՝ հնարավորություն տալու բոլորին մասնակցելու դրան՝ առանց սահմանափակումների և խտրականության։ 2022 թվականին ֆորումը տեղի է ունեցել Բաքվում (Ադրբեջան), 2023 թվականին՝ Սամարղանդում (Ուզբեկստան), 2024 թվականին՝ Ռաս-ալ-Խայմայում (ԱՄԷ), իսկ 2025 թվականին՝ Ստամբուլում (Թուրքիա)։ «Սակայն գլոբալ տնտեսական միջավայրը չի փոխվում։ Անցյալ տարվա ֆորումում ես ընդգծել էի, որ բիզնեսը չի սիրում անորոշություն, այն նախընտրում է գործել հստակ սահմանված, կանխատեսելի և պարզ շրջանակներում։ Առաջին հերթին, անհրաժեշտ է արձանագրել. պահպանվում է գլոբալ շուկայի՝ տարածաշրջանային գոտիների բաժանման միտումը, գլոբալացման տարածաշրջանացումը շարունակվում է։ Արագացված տեմպերով ձևավորվում են նոր առևտրային տրանսպորտային երթուղիներ։ Երբեմն դա տեղի է ունենում ֆորսմաժորային հանգամանքների պատճառով։ Օրինակ, շատ ամիսներ շարունակ, եմենական հուսիների հարձակումների պատճառով, առևտրային նավերը ստիպված էին շրջանցել Աֆրիկան, այլ ոչ թե անմիջապես անցնել Սուեզի ջրանցքով։ Մատակարարման և կոոպերացիոն շղթաները նույնպես խախտվում կամ փոփոխվում են, ծախսերը զգալիորեն աճում են, ձևավորվում են նոր արտոնյալ գոտիներ, փլուզվում են գործընկերային հարաբերություններ, որոնք թվում էին ամուր և հավերժական։ Սպիտակ տուն նոր ամերիկյան վարչակազմի գալուց հետո սկսվեց միջազգային տնտեսական հարաբերությունների մեխանիզմների հիմնովին վերանայում։ Նոր ամերիկյան տուրքերը շղթայական ռեակցիա առաջացրին։ Որոշ գործընկերներ ընդունեցին դրանք, թեև դժկամորեն, մյուսները բանակցություններ վարեցին՝ մեծ կամ փոքր հաջողությամբ։ Երրորդները դիմադրեցին։ Նրանց թվում էին կարևոր երկրներ, այդ թվում՝ ԲՐԻԿՍ-ի հիմնադիրների շարքից՝ Չինաստանը, Հնդկաստանը և Բրազիլիան։ Երեքն էլ կատարեցին նման ընտրություն տարբեր պատճառներով և տարբեր հանգամանքներում։ Պետք է ակնկալել, որ Սպիտակ տան գործողություններով կամ այլ գործոններով պայմանավորված անկանխատեսելի իրադարձությունները չեն անհետանա, և որ անընդհատ կհայտնվեն նոր խնդիրներ, որոնք առիթ կտան թերթերի խմբագրականներ գրելու և ֆոնդային շուկայի ցատկերի համար։ Տարվա սկզբին դա ԱՄՆ-ի հայացքն էր դեպի Գրենլանդիա, Կանադա, Պանամայի ջրանցք, իսկ մի քանի շաբաթ առաջ՝ ԱՄՆ-ի մտադրությունները վերադարձնելու իրենց Բաղրամի հսկայական ռազմական բազան Քաբուլի մերձակայքում։ Միջազգային իրավիճակն իր վրա է զգում շարունակվող աշխարհաքաղաքական լարվածությունը։ Սկսվում են խոսակցություններ Ուկրաինայի հակամարտության կարգավորման մասին, ինչն ինքնին արդեն դրական նշան է։ Սակայն այս բարդ գործընթացի կոնկրետ ուրվագծերն ու ժամկետները դեռևս տեսանելի չեն, քանի որ յուրաքանչյուր կողմ ներկայումս ունի սեփական և մյուսների հետ անհամատեղելի տեսլական։ Գլխավորը՝ խուսափել ռազմական էսկալացիայից, թեկուզ միայն խոսքերով սահմանափակվելով։ Մերձավոր Արևելքում ներկայումս զինադադար է ստորագրվել, որը, հուսանք, այնքան փխրուն չի լինի, որքան թվում է։ Միևնույն ժամանակ, որոշ նշաններ ցույց են տալիս Իրանի շուրջ հնարավոր հակամարտության մասին։ Եթե այն տեղի ունենար, ապա կունենար անկանխատեսելի և անհաշվելի հետևանքներ։ Ցավոք, որպես ընդհանուր միտում պետք է նշել, որ ուժը, նույնիսկ ռազմականը, օգտագործվում է աճող հեշտությամբ և նույնիսկ թեթևսոլությամբ, կարծես ստեղծված իրավիճակում անհետացել են բազմաթիվ արգելակներ, որոնք նախկինում որոշակիորեն զսպում էին նման գործողությունները։ Վերջին ամիսներին մենք նաև տեսել ենք ռազմական գործողություններ Հնդկաստանի և Պակիստանի, Թաիլանդի և Կամբոջայի, Կոնգոյի Դեմոկրատական Հանրապետության և Ռուանդայի միջև, Իսրայելի և ԱՄՆ-ի հրթիռային հարվածը Իրանին և Իրանի պատասխանը։ Զինված բախումները շարունակվում են Մյանմայում, Աֆրիկայի եղջյուրում, Սահելի հարավում, լարվածություն կա Արևելյան Ասիայի որոշ հատվածներում։ Մենք տեսնում ենք բռնության բռնկումներ Նեպալում, Ինդոնեզիայում, Ֆիլիպիններում, նույնիսկ Միացյալ Նահանգներում (հիշենք, առնվազն, ներգաղթյալների խռովությունը Կալիֆորնիայում), բողոքներ և երբեմն արյունալի բռնություն եվրոպական խոշոր մայրաքաղաքներում... Կարծես ուժը դարձել է վերջին փաստարկը այն պայմաններում, երբ ոչ ոք չի լսում, չի խոսում, ընդհանուր լուծումներ չի փնտրում։ Սա միջազգային իրավիճակը դարձնում է անկայուն, արգելակում բիզնեսը, տնտեսական և սոցիալական առաջընթացը խորը փոխակերպումներ ապրող աշխարհում։ Սիրելի բարեկամներ. Աշխարհի փոխակերպումը, որում մենք գործում ենք, և միջազգային կյանքի բազմակի ու բազմաբևեռ կառավարման նոր համակարգի ձևավորման գործընթացը, որն արդեն տեսանելի էր 2008 թվականի ֆինանսական ճգնաժամից հետո, այսօր հայտնվել են նոր խաչմերուկում։ Սա մեզ ստիպում է հրաժարվել հնացած մտավոր հիմնական մոտեցումներից և արմատապես փոխել մեր մտածելակերպը՝ հիմնվելով ժամանակակից իրականության վրա։ Այս համատեքստում անհրաժեշտ է ապամիստիֆիկացնել Արևմուտքի և նրա արժեքների հայեցակարգը։ Էմանուել Թոդդը պնդում է, որ Արևմուտքի երկու սահմանում կա։ Առաջինը լայն սահմանումն է, որը դիտարկում է կրթության ծաղկումը, կապիտալիստական տնտեսության և ամերիկյան իշխանության համակարգի հաստատումը, որը ներառում է այնպիսի երկրներ, ինչպիսիք են Մեծ Բրիտանիան, ԱՄՆ-ը, Ֆրանսիան, Գերմանիան, Իտալիան և Ճապոնիան։ «Սա այսօրվա քաղաքական գործիչների և լրագրողների Արևմուտքն է, և ՆԱՏՕ-ն, որն ընդլայնվել է մինչև Ճապոնիան ընդգրկելը»։ Այս ընդլայնված Արևմուտքի տնտեսական զարգացման աճը՝ համեմատած մնացած աշխարհի հետ, պայմանավորված էր երկու մշակութային հեղափոխություններով՝ իտալական Վերածնունդով և գերմանական բողոքական Ռեֆորմացիայով։ Երկրորդ մեկնաբանությունը ավելի նեղ է և «ենթադրում է որպես ներառման չափանիշ՝ մասնակցությունը լիբերալ և ժողովրդավարական հեղափոխությանը։ Այս դեպքում ստացվում է երկրների ավելի նեղ խումբ, որում մնում են միայն Անգլիան, ԱՄՆ-ը և Ֆրանսիան։ Փառահեղ Անգլիական հեղափոխությունը 1688 թվականին (Յակով II թագավորի գահընկեցմամբ և խորհրդարանի գերակայության հաստատմամբ Թագի նկատմամբ ինչպես Անգլիայում, այնպես էլ Շոտլանդիայում), ամերիկյան Անկախության հռչակագիրը 1776 թվականին և ֆրանսիական հեղափոխությունը 1789 թվականին (Լյուդովիկոս XVI-ի և նրա կնոջ՝ Մարի Անտուանետի գլխատմամբ)՝ սրանք են այն իրադարձությունները, որոնց վրա հիմնված է այս նեղ լիբերալ Արևմուտքը։ Այսպիսով, լայն իմաստով Արևմուտքը պատմականորեն «լիբերալ» չէ, քանի որ այն ծնել է նաև իտալական ֆաշիզմը, գերմանական նացիզմը և ճապոնական միլիտարիզմը»։ Կարելի է ավելացնել, որ այն հրեշների շարքում, որոնք այս Արևմուտքը (ինչպես լայն, այնպես էլ նեղ իմաստով) ծնել է պատմության վերջին 500 տարիների ընթացքում, կան նաև Ամերիկայի և գլոբալ հարավի բռնի նվաճումը, բնիկ ժողովուրդների ցեղասպանությունը, աֆրիկացիների և այլ բնիկ ժողովուրդների ստրկությունը, գաղութատիրությունը, կապիտալիզմը, իմպերիալիզմը, պատրիարքատը, դասակարգային ատելությունը, ռասիզմը, ապարտհեյդը և սպիտակների գերակայության զգացումը։ Այսօր արևմտյան ժողովրդավարությունները գտնվում են ճգնաժամի վերջնական փուլում, նրանք ապրում են հետժողովրդավարության պայմաններում (դիմում եմ «լիբերալ ժողովրդավարության» ճգնաժամի շուրջ քննարկումների առավել արդիական տեքստերին, որոնք վերջին երկու տասնամյակում հրապարակվել են տարբեր հեղինակների կողմից՝ սկսած Քրիստոֆեր Լաշից, վերջացրած Քոլին Քրաուչով)։ Այլևս չի կարելի հաշտվել հիմնական պատմողականի հետ, որը կառուցված է արևմտյան «լիբերալ ժողովրդավարությունների» և «ավտոկրատիաների» միջև առճակատման շուրջ։ Պարադոքսալ է, որ Արևմուտքը հավակնում է ներկայացնել «լիբերալ ժողովրդավարությունը»՝ այն հակադրելով «ավտոկրատիաներին», ինչպիսին ռուսականն է, այն պահին, երբ նրա անգլո-ամերիկա-ֆրանսիական միջուկը, որը հայտնագործել է ժողովրդավարության նման ձևը, գտնվում է խորը ճգնաժամի մեջ, հնարավոր է՝ տերմինալ փուլում։Միևնույն ժամանակ, աշխարհում որոշ իրադարձություններ, մասնավորապես, Շանհայի համագործակցության կազմակերպության (ՇՀԿ) վերջին գագաթնաժողովը Տյանցզինում, որին հաջորդել էր անցյալ տարվա ԲՐԻԿՍ-ի գագաթնաժողովը Կազանում, հստակ ցույց տվեցին, որ Գլոբալ Հարավը (կամ, ինչպես երբեմն անվանում են, համաշխարհային մեծամասնությունը) զգալի քաշ է ձեռք բերում և ինքնուրույն որոշումներ է կայացնում։ Հաճախ փորձեր են արվել պարզեցնել այդ իրադարձությունները և նոր իրականությունը ներկայացնել որպես հակաարևմտյան։ Սա գնահատականների լուրջ սխալ է։ Շատ լուրջ։ Տեղի ունեցողը ուղղված չէ Արևմուտքի դեմ, այն՝ առանց Արևմուտքի է։ Խոսքը թշնամության, Արևմուտքին մի կողմ մղելու ցանկության մասին չէ։ Բայց Արևմուտքն ինքը հեռացել է մի կողմ։ Նա ցանկանում էր շարունակել պարտադրել իր ընտրությունը՝ հաշվի չառնելով տեղի ունեցող փոփոխությունները, մյուսների շահերն ու նույնիսկ վախերը, անտեսելով դրանք՝ կարծելով, որ ինքն է բացարձակ ճշմարտության միակ տերը։ Որպեսզի ստիպի մյուսներին ընդունել իր ընտրությունը, նա դիմում էր ճնշումների և տարբեր պայմանների առաջադրմանը, եթե ոչ ուժի։ Նախկինում նման մոտեցումը կարող էր աշխատել և աշխատում էր։ Այժմ այլևս ոչ։ Գլոբալ Հարավը փնտրում է փոխգործակցության և համաձայնեցման նոր մեխանիզմներ, մեր ժամանակների կարևորագույն խնդիրների լուծումներ, բայց ոչ Արևմուտքի դեմ հակադրվելով, որը նրան ինչ-որ իմաստով անտեսում է կամ համարում է աննշան զրուցակից, այլ առանց Արևմուտքի։ Այս համատեքստում բոլոր ուղղություններով երկխոսությունը ոչ արևմտյան աշխարհի համար դառնում է անհրաժեշտություն։ Ոչ թե փոխանակել սպառնալից ճառեր և սպառնալիքներ, այլ ազնվորեն հաշվի առնել Մյուսին, նրա շահերը, պահանջները, առաջարկությունները և նույնիսկ վախերը, թեկուզ անհիմն։ Ի դեպ, Գլոբալ Հարավը և նրա ձևավորվող կառույցները կառուցված են այս սկզբունքի վրա։ Չնայած տարբեր քաղաքական, տնտեսական, ռազմական, տեխնոլոգիական կշռին, լսում են բոլոր երկրներին և վերաբերվում նրանց հարգանքով։ Ավելի ուժեղը չի պարտադրում իր կամքը մյուսներին։ Ձևավորվում է կոնսենսուս և փորձում են գտնել լուծումներ, որոնք հարմար կլինեն բոլորին։ Սա բարդ գործ է։ Չպետք է ինքնախաբեության մատնվել և հավատալ, որ այս գործընթացը հովվերգական է, ընթանում է առանց խոչընդոտների կամ հակասությունների։ Պետք է դեն նետել վարդագույն ակնոցները։ Այս ճանապարհը փշոտ է և դժվարանցանելի։ Սակայն կարևոր է ընդհանուր լուծումների որոնումը։ Շատ օգտակար կլիներ, եթե Արևմուտքը միանար այս պատմական շարժմանը։ Նայենք Ռուսաստանին, որը, անկասկած, հիմնականներից է, որ մարտահրավեր է նետել մեր մոլորակի ամենահարուստ երկրների կողմից հաստատված մոնոպոլիստական կարգին։ Այս երկիրը նպատակ ունի ստեղծել անվտանգության նոր համակարգ՝ եվրոպական և նույնիսկ գլոբալ, որը, անշուշտ, հաշվի կառնի ռուսական մտահոգությունները, որոնք, նրա կարծիքով, համակարգված կերպով անտեսվում են, բայց նաև այլ երկրների մտահոգությունները՝ առանց որևէ խտրականության։ Կարևոր է դա հիշել՝ հասկանալու համար համաշխարհային մեծամասնության սկզբունքային դիրքորոշումը, առանձնահատկությունը, այս դեպքում՝ ռուսական տեսլականում։ Հաճախ ասում և գրում են, որ Գլոբալ Հարավի նոր կառույցներն անարդյունավետ են, նրանք ունեն միայն ճակատային տեսք, բացակայում են կարգապահությունը կամ պարտավորությունները։ Ընդհակառակը. Հենց սա է ուժ տալիս, օրինակ, ԲՐԻԿՍ-ին, որը գրավում է տասնյակ երկրների, որոնք տարբեր ձևերով մասնակցության հնարավորություն են փնտրում նրա աշխատանքներին։ ԲՐԻԿՍ-ի երկրներին միանում են երկրներ, որոնք նույնիսկ ուղղակի հակամարտության մեջ են միմյանց հետ։ Հիշենք Հնդկաստանը և Պակիստանը, Իրանը և Պարսից ծոցի միապետությունները։ Նայեք Չինաստանին և Հնդկաստանին, որոնք վերջին և նույնիսկ զինված բախումներից հետո փնտրում և, ինչպես տեսնում ենք, գտնում են տարաձայնությունները հարթելու և պայմանավորվածությունների մշակման ուղիներ։ Նշենք փակագծերում. այն, որ նրանք հայտնվել են ուժեղ արևմտյան ճնշման տակ, օգնում է այս մրցակցող տերություններին հանդիպել և միասին կազմակերպվել։ Այս էվոլյուցիան, մասնավորապես, հանգեցրեց նրան, որ Հնդկաստանը, հայտնվելով աննախադեպ արտաքին ճնշման տակ, որոշեց դառնալ համաշխարհային մեծ տերություն՝ հասկացնելով բոլոր զրուցակիցներին, որ, հենվելով իր 1 միլիարդ 400 միլիոն բնակչի վրա և լինելով չորրորդ (շուտով երրորդ) գլոբալ տնտեսական ուժը, չի սահմանափակվի Ձեն ոճի դիտորդի՝ անխռով և անտարբեր դերով։ Հնդկաստանի ցուցաբերած հասունությունը, որին կարող է հետևել նաև Բրազիլիան, վերջին ժամանակների կարևոր նորություն է։ Այլ կերպ ասած, եկել է երկխոսության և փոխանակման ժամանակը։ Արևմուտքը պետք է միանա, այլ ոչ թե առարկի։ Գլոբալ Հարավը ոչ թե Արևմուտքի դեմ է, այլ հանուն Գլոբալ Հարավի, և այսուհետ ունի իր ձգտումները առաջ մղելու և դրանք իրականացնելու հնարավորություններ։ Թուրքիան, որն այս տարի հյուրընկալում է Եվրասիական տնտեսական Վերոնայի ֆորումը, այս տեսանկյունից հատկապես կարևոր երկիր է։ Այն մտնում է ՆԱՏՕ-ի մեջ, տեսականորեն ձգտում է միանալ Եվրոպական միությանը, բայց միևնույն ժամանակ ներկա է ԲՐԻԿՍ-ի և ՇՀԿ-ի միջոցառումներին բարձր մակարդակով, բանակցում է շատերի հետ՝ փնտրելով համաձայնություններ և փոխզիջումներ, հանդես է գալիս որպես միջնորդ։ Սա օրինակ է այն բանի, թե ինչպես պետք է փնտրել լուծումներ և փոխըմբռնում։ Թեև միշտ չէ, որ հաջողվում է գտնել դրանք, որոնումն ինքնին օգնում է հասկանալ և հարգել, կառուցել ձևավորվող նոր աշխարհը։ Ժամանակակից աշխարհաքաղաքականության մեջ սա արդեն շատ է, թեև հաջողությունը, ինչպես միշտ, երբեք երաշխավորված չէ։Միացյալ Նահանգները կամ, առնվազն, նոր վարչակազմի հետևում կանգնած ուժերը, ինտուիտիվորեն կռահեցին դա և նույնիսկ, հնարավոր է, հասկացան։ Դրա համար նրանք փորձում են ներգրավվել այս նոր ձևավորվող աշխարհում։ Նրանք դա անում են իրենց ձևով, նրանց գործողություններն իրենց վրա կրում են նախագահ Թրամփի անհատականության դրոշմը։ Սակայն ամերիկյան կողմից ակնհայտ է ավելի ռացիոնալ, պակաս գաղափարախոսական և միակողմանի մոտեցում, քան նախորդ մոտ երեք տասնամյակներում։ Ամբողջական վերադարձը դեպի անցյալ քիչ հավանական է թվում, նույնիսկ Վաշինգտոնում իշխող մեծամասնության փոփոխության դեպքում։ Սա չի նշանակում, որ ԱՄՆ-ը հաշտվել է և հանձնվում է։ Իհարկե, ոչ։ Առաջնության պահպանումը մնում է նրանց ռազմավարությունը։ Բայց նրանք փորձում են հասնել նպատակին այլ եղանակներով՝ հաշվի առնելով տեղի ունեցող փոփոխությունները, զբաղեցնել ցանկալի տեղը ոչ թե երևակայական տարածության մեջ, այլ Սառը պատերազմից հետոյի շրջանի, այն դասական Սառը պատերազմի, որն այժմ գրեթե մոռացվել է և ընթացիկ իրադարձություններից անցել է պատմության դպրոցական դասագրքեր՝ կոշտ իրականության մեջ։ Այսօր մենք հայտնվում ենք ինչպես XVII-XVIII դարերի թատերական ներկայացման մեջ, երբ պահպանվում էին Արիստոտելի «Պոետիկայի» կանոնները. բեմի իրադարձությունները պետք է պահպանեն ժամանակի, վայրի և գործողության միասնությունը։ Բեմը ձեր առջև է։ Ժամանակը հասունացել է երկխոսության համար։ Երկխոսությունը մեր ժամանակների բացարձակ անհրաժեշտությունն է. ողջ մարդկության բացարձակ պատասխանատվությունը։ Վայրը իդեալական է՝ Ստամբուլ, աշխարհի միակ քաղաքը, որն ընդգրկում է երկու մայրցամաք՝ Եվրոպան և Ասիան, Բոսֆորի նեղուցի երկու ափերը միացնող երեք կամուրջների միջոցով, որն իր հերթին նաև Սև ծովը միացնում է Միջերկրական ծովին Մարմարա ծովի միջոցով, ինչպես նաև հանդիսանում է պարտադիր անցում Ռուսաստանի, Ուկրաինայի, Ռումինիայի և այլոց համար՝ Միջերկրական ծով դուրս գալու համար։ Գործողություն. մենք պետք է տեղավորվենք ֆորումի աշխատանքային երկու օրվա մեջ։ «Չհավակնելով տեղաշարժելու աշխարհաքաղաքականության և տնտեսական աշխարհագրության տեկտոնական սալերը, սկսենք փոխանակել գաղափարներ, պատկերացումներ և գործողություններ՝ նպաստելու տնտեսական և սոցիալական առաջընթացի դիվանագիտությանը և կառուցելու բարգավաճման և խաղաղության ապագա նրանց համար, ովքեր կգան մեր հետևից, և մեր երեխաների համար։ Կրկնում եմ, սա թելադրում է մեզ ամբողջությամբ ստանձնել մեր պատասխանատվությունը», - իր ելույթում նշել է Ֆալլիկոն։ Այս տարի Վերոնայի Եվրասիական տնտեսական ֆորումի գլխավոր թեման է՝ «Նոր էներգիա նոր տնտեսական իրողությունների համար»։ Գործարար ծրագրի քննարկումները նվիրված կլինեն էներգետիկայի, արդյունաբերության, ֆինանսների, տրանսպորտի, թվային տեխնոլոգիաների, գյուղատնտեսության և սոցիալական ոլորտում նորարարական լուծումների որոնմանը։ Երկխոսությանը կմասնակցեն հայտնի քաղաքական գործիչներ, առաջատար ընկերությունների ղեկավարներ, գիտնականներ և փորձագետներ տարբեր երկրներից։ Ֆորումի մասնակիցները պետք է քննարկեն, թե ինչպես միջազգային համատեղ ջանքերով կարելի է զգալի արդյունքների հասնել հասարակության սոցիալական բարեկեցության և Մեծ Եվրասիայի տարածքի գլոբալ բարգավաճման ապահովման գործում։